Zorgen moet je doen, niet maken

Hee hallo lieve volgers!

Na paar weken stage, chillen, shoppen, eten en een leuk tripje is het weer tijd om een verslag voor jullie te typen. We hebben eigenlijk al weer ontzettend veel meegemaakt. Te veel om allemaal te vertellen maar ik zou mijn best doen om jullie een goede indruk te geven.

De eerste drie weken heb ik samen met Floor stage gelopen op de chirurgie. Wennen, dat was het. Alles is anders. Geen elektronisch patiënten dossier maar snelhechters met bladen waar de helft uit valt. Geen luxe bedden, maar bedden met roest en de helft van de bedden kan niet omhoog. Geen airco met deze warme temperaturen maar een aantal waaiers. Maar toch, het heeft wat. We moeten ons aanpassen, maar dat doen we. We hebben drie weken meegedraaid me de zorg. Vooral veel wondverzorging. De wondverzorging is niet te vergelijken met Nederland. Het inzicht mist bij veel surinamers maar ook de middelen zijn er niet voor. Improviseren, daar zijn ze goed in. In de eerste week hebben we ons ook echt moeten bewijzen aan het team. 'Weer van die betweterige nederlanders'. Maar nee hoor, we hebben ons ingehouden en hun manier van werken geaccepteerd en het was een uitdaging. Dag na dag werden ze vriendelijker. Maar Surinamers zijn recht voor hun raap. Ze zeggen wat ze denken. Zijn ze moe, dan zijn ze moe. Hebben ze honger, dan hebben ze honger. Hebben ze geen zin, dan hebben ze geen zin. Genoeg redenen om maar niet te hoeven werken. Zo zie je dan ook regelmatig in de zusterkamers of dokterkamer de zusters een middagdutje doen of dat ze aan het lamballen zijn. Ook word eigenlijk de halve afdeling gerund door stagiaires. Deze doen soms maar wat. Als ze wat af moeten laten tekenen doen ze dat, ondanks dat ze het misschien nog nooit gedaan hebben. Niemand die ze in de gaten houd. Het kan allemaal.
We leren niet veel maar anders. De ervaring is super om je vak in dit land uit te mogen voeren.

Omdat de chirurgie niet mijn eerste keus is en er nu weer plek is op de kinderafdeling, ben ik hier deze week samen met Kyra begonnen. 'Wat een schattige kindjes' maar woow 'Wat rustig'. Ik dacht dat het rustig was op de chirurgie, maar ook hier is het rustig. Ze kennen in het ziekenhuis nog geen eerste hulp. Vanaf 1 december komt er een SEH, ze verwachten dan meer drukte dus ik ben benieuwd! Nu moeten we het vooral hebben van opnames, kindjes troosten tijdens het prikken van infusen, spelen met de kindjes in de speelzaal, rapporteren en veel zitten op je luie gat. Veel moeders slapen namelijk bij hun kun kindjes, dus we hoeven weinig te baden. Ook is de kans groot dat ik halverwege switch naar de zuigelingen. Een dag meelopen op de OK en een dag meelopen bij het lab moeten ook nog ingepland worden. Hier ga ik mijn uitdaging uit halen.

De weekenden, die zijn heerlijk! Lekker genieten, lekker lamballen, lekker zonnen en ook lekker stappen. We zijn vorige week naar Havanah lounge geweest. Een super leuke club en we hebben ons hier goed vermaakt. Het was erg gezellig. De surinaamse muziek is echt goed. En stilstaan op deze muziek is bijna onmogelijk. Vooral als iedereen om je heen ook flink met de billen heen en weer schud. Ook zijn we dat weekend naar een Men- Cook out geweest. Een soort braderie maar dan met alleen maar eettentjes. 250 chefkoks en dan alleen maar mannen stonden zich uit te sloven voor onder andere ons. Echt leuk om te zien en we hebben van alles geproefd. Leuk om meegemaakt te hebben!

Ook wil ik jullie nog wat vertellen over de geweldige trip van afgelopen weekend. We zijn vrijdag ochtend vertrokken naar Atjoni (haven) waar we met een boot verder zijn gevaren naar Isadou. Echt een vakantie eiland. 'Wauw'. Hier stonden allemaal houtjes hutjes met vier twee-persoons bedden. Een douche en een wc. 's Nachts was hier geen lamp waardoor we onze weg moesten vinden met ons zaklampje. We hebben hier vooral veel gechilld en gezond bij de 'natuurlijke jacuzzi'. Eigenlijk waren het rotsen/stenen met een stroomversnelling. Het zag er super mooi uit en was heerlijk om lekker af te koelen.
Ook hebben we 's nachts kaaimannen gespot. We hebben ze niet gevangen, jammer maar ook weer niet. Enge beesten zijn het.
We zijn zaterdag ochtend naar het dorpje tegenover Isadou geweest: Jaw Jaw. Hier kregen we een rondleiding van Sergio. Het kent allerlei afrikaanse invloeden. Ze leven nog in houten hutjes, wassen zichzelf en de kleding in de rivier. De helft van de mensen en kinderen lopen naakt rond of met doeken. 'Bizar'. Dat mensen in 2013 nog zo leven is apart om te zien.
Dezelfde avond waren we ook weer te vinden op Jaw Jaw. Drie maanden geleden was er een dorpsbewoner overleden. Ze hebben al die tijd gerouwd en vandaag was het tijd om uit de rouw te treden. Een groot feest. Ze verbranden de rouwkleren en 's avonds was er één groot feest. Een bandje die muziek maakte en allerlei vrouwen die hun heupen is flink losgooiden. Wij als nederlanders keken onze ogen uit. Zaten we daar hoor, tussen al die surinamers te kijken hoe hun feesten. Als ik dat zie blijf ik liever op mijn stoel zitten, want wil ik mezelf niet voor lul zetten moet ik echt nog wel een aantal danslesjes nemen.
Deze avond was echt ontzettend 'bizar' en zal ik ook echt niet meer vergeten. Het is moeilijk om het zo te beschrijven maar wat ontzettend gaaf dat wij dit mee hebben kunnen maken.

Na een paar lamme vingers, honderden woorden verder, is het voor mij tijd om een eind te breien aan dit verslag. Ik hoop dat jullie weer genieten van mijn verslag en dat jullie weer een beter beeld hebben van mijn leventje hier.
Het is hier namelijk super en ik geniet volop.

We zitten hier alweer een maand en de tijd vliegt voorbij.
Lieverds, tot de volgende keer!

Carpe diem